βία δική μου...

κάθε φορά που μου μιλάς για βία ανασκουμπώνομαι.. 
Σαν να μιλάς για περιττά κιλά, ρουφάω την κοιλιά μου, 

να μη φανεί η αδυναμία μου
 ή μάλλον το περίσσευμα στα λάθη μου. 
Σε ακούω να μου περιγράφεις ''πράγματα'' απίστευτα,
 όπως σου αποκρίνομαι, και σε κοιτώ απορημένος,
 μήπως και κρύψω τη γνωριμία μου με αυτά, 
τα ''απίστευτα'' πράγματα,
 που θα ορκιζόμουν πως δεν τα γνώρισα ποτέ μέσα στο σπίτι μου
 και πως πρώτη φορά το άκουσα στη ζωή μου... 
Η βία είναι ρούχο παλιό, κολλημένο στο πετσί μου, 
όταν ακόμη με τράβαγαν με δύναμη,
 στο πρώτο φως του κόσμου.. κι εγώ να κλαίω. 
Τι να σου κάνει κι αυτό το μυαλό,
 που θέλει να στα εξηγήσει και δεν μπορεί και δεν καταλαβαίνεις
 και οι λέξεις μου δε φτάνουν να σε αλλάξουν , 
να δεις, να πάρω υπόσταση μπροστά σου, να με θαυμάσεις, 
να υπάρξω, να χαρώ!
 Τότε είναι που αλλάζει δρόμο η νόηση, που χαμηλώνει 
και φτάνει στα άλλα μου τα άκρα, άνω ή κάτω,
 με οδηγίες ''εξήγησης'' σαφείς, 
να σου δώσω να ''καταλάβεις'' το δίκιο, το σωστό. 
Να σου φωνάξω πιο δυνατά, να ταπεινώσω την άχαρη αμάθεια, 
την αλαζονική σου επιμονή στο λάθος το δικό σου. 
Να ''καταλάβεις'', να γίνεις δικός μου, να συμφωνείς με εμένα, 
να μη φοβάμαι, πως κάτι θα πεις και θα ανατρέψεις το εγώ μου... 
χωρίς εγώ, τι θα απογίνω, που θα κρυφτώ.. 
τι άλλα παραμύθια να πω στον εαυτό μου, να με πιστέψει, 
πως δε χαθήκαμε απ το δρόμο μας και πως είμαστε ασφαλείς.. 
Πως είμαι ήρεμος και ειρηνικός και πως τα βράδια δεν κλαίω, δε φοβάμαι.. 
πως μπορώ να σταθώ μόνος μου γιατί αξίζω και πως...,
 αλλά και τι να κάνω που το κουβαλώ συνέχεια μαζί μου 
και θέλει να τρέφεται να μεγαλώνει 
κι εγώ δεν έχω να το ταίσω κι εσύ δε βοηθάς , 
δεν καταλαβαίνεις κι εγώ πρέπει τότε να σε βοηθήσω να καταλάβεις 
και τότε σου ''εξηγώ'' κι εσύ στην αρχή πονάς, 
αλλά μετά καταλαβαίνεις, κι έτσι υποχωρείς,  ομολογείς το δίκιο μου , το δίκιο σου,
 κι έτσι αρχίζω να χαίρομαι και χαίρεσαι μετά 
κι εσύ που ηρεμώ και αρχίζω να υπάρχω και δεν κλαίω , 
δε φοβάμαι κι έτσι μπορώ να σε κοιτώ με όσα παράξενα με βίαιους ανθρώπους μου μιλάς 
και απορώ και σώζομαι κι ας κοιμάμαι τα βράδια με παραμύθια με δράκους πο

υ κι εκεί θα πρέπει πάλι να τους σκοτώσω όλους εγώ..